Een paar weken terug werd ik benaderd door twee studentes journalistiek die, tot mijn groot jolijt, een opdracht moesten uitvoeren rond het onderwerp: metal. Je kan het je voorstellen – ik bijna in extatische staat, een spontane moshpit in de woonkamer nét weten te vermijden.
Zo gezegd, zo afgesproken, en op een regenachtige maar gezellige zaterdag ontmoette ik Camilla en Eva in café 't Centrum in Londerzeel, pal naast Starsky – de plek waar op 8 november ons V’s Metal Fest zal doorgaan. De dames kwamen goed voorbereid en vuurden hun vragen op me af, waaronder:
“Waarom is metal mainstream geworden?”
Ik heb geprobeerd om dat zo eerlijk en genuanceerd mogelijk uit te leggen. Alles heeft zijn tijd, zijn opkomst en zijn neergang. Bands als Judas Priest, Iron Maiden of Saxon – ooit pioniers en voorlopers – komen onvermijdelijk op een punt waar ze stoppen of evolueren. En dan is het aan de nieuwe lichting om de fakkel over te nemen. Die jonge bands krijgen steeds vaker de steun van grote labels en een commerciële boost, waardoor ze snel naam en faam vergaren. Kijk naar wat Amenra vandaag betekent: geen oude rot, maar wel een vaste waarde.
De metalwereld is geëvolueerd, en dat hoor je ook. Vergelijk het geluid van Linkin Park nu met hoe het klonk toen Chester nog de longen uit zijn lijf schreeuwde. Het verschil is er, zelfs al proberen ze datzelfde vuur voort te zetten.
Zelfs Judas Priest, met hun recente album Invincible Shield, klinkt anders dan vroeger. Ze doen hun uiterste best, maar moeten mee met de tijd – én met wat het label vraagt. En ja, dan speelt “money, money” een stevige rol.
We komen uit een tijd waarin het Hard Rock Café ook echt nog hard rock en heavy metal draaide. Vandaag lijkt het daar meer op Tomorrowland Light. Wat overblijft zijn ingekaderde relicten: een gitaar van Aerosmith, een jasje van Alice Cooper – achter glas.
Ook corona heeft zijn sporen nagelaten. Jongeren hebben daardoor belangrijke momenten gemist. Veel jeugdhuizen zijn leeggelopen, sommige zelfs verdwenen. De kans om daar concertjes mee te pikken of nieuwe bands te ontdekken werd hen ontnomen. Gelukkig duikt hier en daar terug leven op in jeugdhuizen, maar lang niet overal.
We leven ook in een tijd van overload aan artiesten. Vandaag hot, morgen vergeten. De grote mediakanalen – Studio Brussel, Willy – varen er wel bij. Maar de kleinere, lokale bands blijven achter, worden genegeerd of verpletterd onder het commerciële geweld.
En dáár is een platform zoals V’s Metal Media zo belangrijk. Het is een herademing voor de kleinere bands, die net zo veel lawaai maken (takkeherrie, zoals we het graag noemen) maar ook barsten van het talent en de kwaliteit.
Tot slot: een dikke dankjewel aan Camilla en Eva, die dit onderwerp met oprechte interesse hebben benaderd en een sterk staaltje journalistiek hebben neergezet. Aan hun prof: beide dames verdienen een dikke 12 op 10. En als dat niet gebeurt... weet dat ik je weet te vinden 😉
Comments
Post a Comment